षंढ

विषण्ण करतात संध्येला
षंढ जमतात जेव्हा सर्व
जमवून घेतात आपले पेले
चालवतात आपापले तर्क

पळसाला का पाने तीन
विवाहपूर्व लैंगिक संबंध हीन
स्पर्शतात ते सर्व विषयांना
भेदत नाही कधीच कोण

उसळतात पण विरतात त्यांचे
धुमसत नाहीच कधीच निखारे
तरूण वयातच जोश संपलेले
वाटतात सारे जख्खड म्हातारे

ग्रहण लागलेले सूर्य तुम्ही
फेकून द्या सर्व आचार
जगण्यासाठी मरून पहा एकदा
मगच करा जगाचा विचार...

सजणी

तुझ्या डोळ्यातल्या कवितांचे
सांग समजावून अर्थ
तुझे नटणे अबोल
बाई माझ्यासाठी व्यर्थ

माझ्या ह्रदयाचा होतो
मी एकलाच स्वामी
मनअंगणात फिरतेस
सैरभैर तू घुमी

किती लपवशील शब्द
तुझ्या श्वासात लयदार
क्षणोक्षणी का दचकते
तुझ्या पावलातली खार

असते आभाळ अनंत
नको लावू तुझे डोळे
सोड वाय्रावर माझ्या
मनस्वी तुझे केस काळे

मग ये उधळत
श्रुंगारून पहाट
वाट किती पाहू
थकलाय नदीचा घाट

वेडा

माझ्याच मनातले आकार घडवून 
मीच रचतो त्यांची पूजा
वेडा म्हणो कुणि  मला
मी तर आहे जगाचा राजा

खोली

बंद दार, बंद खिडकी

स्टूल आहे मोडका

धूळ आहे, राख आहे 

आणि भयाण शांतता

स्वप्न नाही भास नाही

नाही कुणी खरेखुरे

मीच माझ्यांत नसतांना

काय या खोलीत उरे

का रंगवू मी स्वत:ला

काय करू मी नखरा

उभा गर्दीत जरी

आरपार नजरा

खूप सांडले सत्व

आणि रंग वेगळे

वेग नाही, मार्ग नाही

दिशा कोणती नकळे

आजकाल चालतांना 

नाही कोणी सोबती

काही गेले खूप पुढे

उरली सर्व विसंगती